Hippokrat və Klavdi Qalen barəsində Yunis Əmrə və İ. Nəsimi kimi filosof və şairlərimiz də məlumatlı olublar və on-arın adı bu böyük şəxsiyyətlərin şeirlərində keçməkdədir.
Həm əlacam, həm təbibəm, həm kəlamam, həm Kəlim,
Həm bu rənc rəncuruyam, həm dərdlərə dərman mə-nəm!
***
Həm təbibəm, həm əliləm, həm əlacam, həm səqim,
Həm şəfanın səhhəti, həm ne’mətin rəncuruyam.
***
Ey təbibi-haziqü nazikmizac,
Sən bilirsən xəstə könlümə əlac.
Mən könül ilə sənə qul olmuşam,
Şivə ilə nazına nə ehtiyac?
***
Gər səhhətə qadir olsa bimar,
Dərdə özün eyləməz giriftar.
Məcnuna yetər şikənceyi-təb,
Leyli kimədir təbib, ya Rəb?
***
Təbibi-eşqə çün izhar qıldım dərdi-pünhanı,
Məni-bimarə mütləq olmadı bir səhhət imkanı,
Əzəldən var min dərdim ki, yoxdur hiç dərmanı,
Bu yetməzmi ki, bir dərd artırırsan dərdimə sən həm?
***
Sən men dedigim həbib imişsən,
Dərdi-dilimə təbib imişsən.

***
Eşqdən canımda bir pünhan mərəz var, ey həkim!
Xəlqə pünhan dərdim izhar etmə, zinhar, ey həkim!
Var bir dərdim ki, çox dərmandan artıqdır mənə,
Qoy məni dərdimlə, dərman eyləmə, var ey həkim!
Gər basıb əl nəbzimə, təşxis qılsan dərdimi,
Al əmanət, qılma hər bidərdə izhar, ey həkim!
Gəl mənim tədbiri-bihudəmdə sən bir sə’y qıl,
Kim, olam bu dərdə artıraq giriftar, ey həkim!
Gör təni-üryan ilə əhvalımı hicran günü,
Var imiş ruzi-qiyamət, qılma inkar, ey həkim!
Çəkməyincə çareyi-dərdimdə zəhmət bilmədin,
Kim, olur dərmani-dərdi-eşq düşvar, ey həkim!
Rənc çəkmə, sihhət ümmidin Füzulidən götür,
Kim, qəbuli-sihhət etməz böylə bimar, ey həkim!
***
Ey hər mərəz ilacinə hökm eyləyən həkim,
Bimari-dərdi-eşq olanın yoxmu çarəsi?
***
Elin kəlağaylı gözəl gəlini
Sındırıb süzəndə əlində dəsmal,
Uzatdın ona sən şair əlini,
Dedin: - Loğmanı da bir yadına sal!
***
Deyirlər, Şirvanda bir bulaq varmış,
Suyu almaz kimi par-par yanarmış.
Gözəlmiş bulağın yar-yaraşığı,
Oynamış üstündə günün işığı,
Düşərmiş qoynuna zərif kölgələr,
Deyirlər, bu sudan Xıdır peyğəmbər.
Gəlib, təsadüfən içmiş doyunca,
O gündən ölməmiş tarix boyunca.
***
Güllər olur iç köynəyim,
Dərmanıdır hər çiçəyim
Təbiblərin, loğmanların.
Artıq azad baxışların
Gözlərimdə işığı var.
***
Daimiyim aşkın sinemi yakar,
Ah ile feryadım semaya çıkar.
Vuruldum sinemden kanlarım akar,
Sen Şah'ı Lokman'a benzersin turnam.

Aşk derdine derman sordum alemde,
Ne Eflatun bülür, ne Lokman yazar.
Erbab-ı aşk olan kalır matemde,
Anlarım ahvalim perişan yazar.

Müəllif: Firəngiz Rüstəmova
"FOLK VƏ YA XALQ TƏBABƏTİ" kitabından