Məni qınayacağınıza əminəm. Onsuz da həyatım bir kabusdur.
Mən yaraşıqlı, savadlı bir müəlliməyəm. Bir evli kişini sevirəm. O da məni sevir. Telefonda təsadüfən tanış olmuşuq. Əvvəl 8 ay ancaq telefonla əlaqə saxladıq. 15 yaşli gənclər kimi mesajlaşırdıq gecə -gündüz. Saatlarla telefonla danışırdıq . Elə aşiq olmuşduq ki, bir-birimizə görməsək belə...Amma nədənsə o heç görüşməyə can atmırdı.
Səbəbini soruşdum, evli olduğunu etiraf etdi. Dünyam qaraldı. Günlərlə ağladım. Telefonlarımı bağladım.
Sanki nəfəs ala bilmirdim, öləcəkdim...Dözə bilmədim..Yenidən hər şey başladı. Arvadıni sevmədiyini , iki uşağına görə onunla yaşadığını dedi..
Nəhayət bir gün görüşdük...Əgər əvvəlcədən görsəydim, heç üzünə belə baxmazdım...Indi isə onun xarakterinə və mənaviyyatına görə dəli kimi sevirdim. Ikimiz də ağladıq...Kaş başqa cür olaydı hər şey...Neynəmək olar, bu da mənim taleyimdir...O, arvadından boşanacağını, mənimlə evənəciyini deyir...Bunu edəcək də...Amma mən qoymuram, atan-anam bilsələr məni ovladlıqdan rədd edəcəklər...Onları da düşünürəm.
Siz deyin, mən neyləyim ?
Öz xoşbəxtliyim üçün mübarizə aparım hamı ilə?..Ya diri-diri məzara girim, sevgimdən imtina edim? Mən onsuz yaşaya bilmirəm, həm də onsuz da onun ailəsi dağılmaq üzrədir, yəni mən olmasam da gec-tez ayrılacaqlar...
Yalvarıram, mənə yol göstərin...Onu da deyim ki, heç bir yaxın münasibətimiz olmayıb...Sadəcə təmiz sevgi hisslərimiz var...